Dag 05 Top of the Rock

“Veerle, Veerle wordt wakker, er zit een kever op je kussen”, roept Bram midden in de nacht als hij haar door elkaar schud. Veerle zegt verschrikt “Mar dat wist ik niet”. Daarna wrijft een paar keer over het kussen en roept: “Nou is ie weg?”. Veerle schrikt ervan en vraagt zich af waar het beest zit. Er zit echter geen beest, Bram is aan het dromen. Wij dromen niet, want wij zijn alle drie klaar wakker. ’S ochtends vraag ik Bram of hij lekker heeft geslapen. Hij zegt ja, hoezo? Hij weet helemaal niets meer van wat er gebeurd is.

Toen we op het vliegveld aankwamen was ik wel een beetje bang voor het weer. Een man vertelde dat het een week eerder nog sneeuwde in New York. In Washington vertrokken we in de regen, dusss. Maar het is vandaag weer een stralende dag. De zon straalt weer volop en het is nu warm. Omdat we in het donker terug komen nemen we toch onze jassen mee, maar nu hoeven we die echt niet aan.

Ondertussen zijn we er aardig bedreven in geraakt om met de subway in het centrum te komen. Daar waar we eerder af en toe de tekens verkeerd interpreteerde, doen we dat niet meer. Niet alleen Lisette en ik, maar ook de kinderen snappen de borden en weten het verschil tussen uptown en downtown en waar we naar toe moeten. Op Union station stoppen we en lopen we richting Rockefeller Center. We hebben tickets om naar de Top of the Rock te gaan. Dit is het uitzichtplatform op het Rockefeller Center.

Via een tentoonstelling lopen we naar de wachtruimte. Hier worden een paar films getoond van enkele minuten, die het wachten wat aangenamer moeten maken. Er staat echt veel volk binnen en er stroomt op die manier ook veel geld binnen. Als we de lift in gaan duurt het 43 seconden om naar de 67e verdieping te gaan. Er zijn 3 niveaus vanaf waar je in het rond kunt kijken. De drukte hier is goed te doen en je hebt voldoende ruimte om dicht bij de rand te kijken. We staan hier echt hoog over New York te kijken. Wat een fantastisch uitzicht. Er is zoveel te zien. Als we aan het kijken en fotograferen zijn, ziet Lisette en collega. Ze wist dat deze ook nu in New York zou zijn, maar het blijft toevallig om elkaar hier te ontmoeten.

Nadat we op alle uitkijkpunten hebben gestaan gaan we weer naar beneden. Ik heb een kaartje voor de Daily Show van Jon Stewart en hiervoor kun je het toegangsbewijs ophalen om half drie. Maar er zijn meer tickets uitgegeven dan er plaatsen zijn. Je moet dus op tijd komen om een toegangsbewijs te krijgen. Het is een flinke wandeling want het zit op 11th avenue. Om iets voor half drie arriveren we en er staat al een gigantische rij. Ik ben benieuwd of ik nog op tijd ben. Het is wachten geblazen en Lisette en de kinderen kopen een broodje bij de Subway. De kaartjes worden ondertussen uitgedeeld en na een flinke tijd, want alle namen worden gecontroleerd, zijn we bijna aan de beurt. Nog drie mensen voor ons en dan is het voorbij. Helaas pindakaas, ik heb pech. De kaartjes zijn uitgedeeld en ik ben nummer vier die pech heeft. Nou ja, dan gaan we met zijn vieren gewoon leuke dingen doen.

Een of twee starten verderop is de haven. Hier lopen we naar toe en nu is het echt snik heet. Er ligt een cruise schip, maar door de hoge bebouwing is het geen mooi uitzicht. Nog een paar blokken naar beneden zien we de Intrepid liggen. Een vliegdek schip wat nu dienst doet als museum. We lopen weer naar het oosten en brengen de rest van de middag shoppend door. Daarna een hapje bij Applebees, waar we het vooral koud vinden. Met een jas aan eten is niet zo gezellig.

Nu is het al donker als we naar buiten komen en dat is mooi. Want Times Square bij nacht staat ook op het lijstje. Overdag is het zeker al mooi, maar ’s nachts is het nog een tikkeltje mooier. Nu heb je ook de lichten van de auto’s erbij. Op Times Square heb je ook een aantal treden waar je normaal gesproken op kunt gaan staan. Deze zijn nu afgesloten voor het publiek door de politie. De reden hiervan is dat er een protest mars naar Times Square loopt tegen het politie geweld tegen zwarte inwoners. We blijven hier maar kort en gaan dan weer op huis aan. Het voelde absoluut niet grimmig aan, maar mocht het omslaan, dan zijn wij al weg.