Peggy’s Cove en Halifax

Dinsdag 2 augustus 2016 Peggy’s Cove en Halifax

Na de tent en de spullen ingepakt te hebben, ontbijten we. We vertrekken rond half tien naar peggy’s cove. Dit is echt op een steenworp afstand van onze camping en we zijn er dan ook in een kwartiertje. Omdat we niet alleen maar op reis zijn en toch ook op vakantie, is dit het tijdstip waarop we vertrekken. Het begint namelijk al druk te worden bij Peggy’s cove. Deze vuurtoren is de meest bekende van Nova Scotia. Ook vandaag hebben we weer veel geluk met het weer. Het ongeveer 23 graden, een zonnetje en wat wolken aan de hemel. Met heet briesje erbij is het echt heerlijk. Vannacht heeft het een heel klein beetje geregend, maar dat mag geen naam hebben.

De witte vuurtoren staat mooi op de rotsen. In het begin lukt het nog aardig om wat foto’s te maken, zonder al te veel mensen er op. Omdat het gewoon druk is en nog niet stervensdruk en anderzijds, door het kiezen van een strategisch punt. Aan de rand van het water zijn we ook een vogeltje dat met zijn lange snavel naar eten zoekt. De kinderen vinden het klimmen op de rotsen leuk en dat kan hier volop. Rond het middaguur zijn we in deze omgeving uitgekeken en in de souvenir winkeltjes. Vaak zie je dezelfde dingen, maar dan met de locale naam erop.

In drie kwartier rijden we naar Halifax. In het centrum parkeren we onze auto. Als we uit de parkeergarage stappen staan we bij een lunchroom die er goed uitziet. Ze verkopen hier verse broodjes en je kunt zitten in leren banken. Gelukkig ziet het er niet alleen gezellig uit, het eten is ook lekker. Nu onze magen weer gevuld zijn gaan we verder. Als eerste gaan we naar de Citadel. Dit is een strategische basis die in 1749 door de Britse Marine is opgericht. Zoals de Citadel er nu bij ligt is deze gebouwd in 1856. Met een nationale parken pas is de Citadel gratis toegangkelijk. Deze hangt alleen in mijn auto aan de achteruitkijkspiegel. Gelukkig heb ik een foto gemaakt van mijn bon en hiermee krijgen we ook toegang. Het is een mooie vestiging, die er vanuit de lucht nog mooier uitziet. De Canadezen maken er een mooi spektakel van. Er lopen veel acteurs rond die laten zien hoe het leven van een soldaat was rond 1869. Hierbij wordt ook een kanon afgevuurd. Ze gebruiken slechts 1/9 van de hoeveelheid kruit als in die tijd, maar de knal is nu al oorverdovend. Bij een andere voorstelling, laten ze zien hoe ze op de vijand vuurden. Ook hier wordt met losse flodders geschoten en dit zorgt voor een mooi spektakel. Het is echt de moeite waard. Als je 16 jaar of ouder bent, dan mag je hier ook tegen betaling een musket afvuren. Helaas voor Bram, is hij te jong.

Nu we dit gezien hebben lopen we naar de haven waar het goed vertoeven is. Na hier wat rond geslenterd te hebben is het tijd om te vertrekken. Het is al bijna vijf uur en we willen ook nog naar het Fairview kerkhof. We hebben wat moeite om de ingang van het kerkhof te vinden. Uiteindelijk lukt het en rijden we met de auto over het kerkhof. Is dit wel de bedoeling? Het voelt niet goed, maar volgens mij mag dit wel. We zijn hier omdat hier een aantal slachtoffers van de ramp met de Titanic begraven zijn. Na wat zoeken vinden we uiteindelijk de graven. Van niet alle slachtoffers is de naam bekent en deze liggen in een anoniem graf. Alle slachtoffers die gestorven zijn hebben een nummer gekregen. Dit nummer geeft aan wanneer de uit het water zijn gehaald. Nummer 330 is het laatste geborgen lichaam.

Het is mooi geweest voor vandaag. Nu gaan we op zoek naar een plek om te slapen. We kiezen een provincial park campground uit. Meestal hebben die nog wel plaats voor een tent. Het wordt Porters Lake Povincial Park. Na een half uurtje rijden zijn we er. De ranger geeft aan dat we een rondje mogen kunnen rijden om te kijken welke plek we willen. Daarna kunnen we bij de gele telefoon de reservering maken. Als we het rondje rijden worden we meteen al enthousiast. De plekken zijn mooi, ruim, bestaan uit veel gras en bieden aardig wat privacy. Maar we zien ook al meteen veel vogels. Volgens mij een aantal hoenen, een fazant en een gele vogel.

Nadat we de reservering hebben gemaakt, gaan we naar onze plek en zetten we de tenten op. Vaeerle en ik lopen nog een rondje op zoek naar vogels. Af en toe zien we de gele vogel, alleen deze is te ver weg. We zien wel een dode slang en een paar konijntjes. In de verte (hopen we) horen we een coyote huilen. Nu het wat donker wordt zien we wel een mindere kant van het park en dat zijn de dracula muggen. Wat zijn er dat veel en wat zijn ze irritant. We gaan maar snel naar bed. De watermeloen die we eigenlijk als toetje wilde opeten, doen we nu maar niet. Die eten we morgen wel op.