Mt Washington
Door: Maurice
Blijf op de hoogte en volg Maurice
15 Augustus 2016 | Verenigde Staten, Loudon
Vandaag gaan we een aardige wandeling maken die uitzicht geeft op Mt Washington. Daarom staan we vroeg op. Om acht uur is alles ingepakt en hebben we gedoucht. Voor het ontbijt zoeken we een diner onderweg. Net naast de camping zit een supermarkt waar je ook kunt ontbijten. Hier gaan we naar binnen. In de supermarkt is een keukentje en daar kun je je ontbijt bestellen. De kinderen nemen pancakes en wij nemen toast met eieren. Nadat we om half negen onze buik goed gevuld hebben zijn we om negen uur bij de start van de trail. Dit is het Visitor centrum van Pinkham Notch op een 1900 voet hoogte.
Achter het Visitor Centrum start de trail die ons als eerste naar een mooie waterval brengt. Daarna volgen we de Boott Spur trail. Wat is dit steil zeg. Ongeveer vanaf het eerste moment lopen we bijna haaks op de hoogte lijnen van de kaart. Geen gemoedelijke stijgende weg over een gravel pad, nee klimmen en klauteren door de bossen vaak over rotsblokken. Ik vind het een vermoeiende klim, omdat er nagenoeg geen vrij vlakke stukken zijn. Maar het is een mooie route. Deze ochtend is het lekker weer. Het is niet benauwd en een beetje fris, maar omhoog klimmen in de bissen zorgt ervoor dat je het zo warm hebt. Na een poosje kom ik erachter dat er een flinke scheur aan de linker voorkant van mijn broek zit. Bij iedere beweging wordt deze een stuk groter totdat de scheur 20 cm lang is. Het ziet er niet heel charmant uit, maar ja, wat doe je eraan.
Als we bij een uitzichtpunt komen, dan zijn de toppen nog gehuld in de wolken. De wolken komen op ooghoogte voorbij gewaaid. Er staat een stevige bries, maar in de bossen heb je daar weinig last van. Na heel lang klimmen komen we boven de boomgrens en hebben we een fantastisch uitzicht op de omgeving. Bij de split rock (een gespleten rots ;-)) heb je een mooi uitzicht op het dal. Mt Washington kunnen we niet zien omdat deze door de wolken is opgeslokt. De gedachte was dat we nu al het hoogste punt hadden bereikt, maar dat is niet het geval. We klimmen nog een stukje door tot meer dan 4600 meter. Nu is het wel koud, want we zitten boven de boomgrens en de koude wind, de zon is achter de wolken, koelt ons goed af. De vesten en jassen gaan en zo is het goed uit te houden. Het is fijn om op de top te zijn, want conditioneel gezwarte stuk hebben we achter de rug.
Nu begint het pittige stuk afdaling. De Boott Spur link. We dalen af tot een 3600 voet en zeker de eerste 600 voet zijn lastig. Grote rotsblokken in de open vlakte, en een gure wind. Handen en voeten gebruiken om grip te krijgen en niet uit te glijden. De kinderen vinden dit ook ontzettend leuk. Als we boomgrens bereiken verwacht ik dat het wat makkelijke zal worden, maar dat is niet het geval. Het enige verschil is, dat we geen last meer hebben van de wind en de jas of vest gaat uit. Nu komen we aan bij de Hermit Lake shelters. De zon is nu doorgebroken, de wolken zijn weg of zweven hoog boven Mt Washington Het is een mooi uitzicht. Na wat gezeten en gedronken te hebben gaan we verder naar beneden. De Tuckerman Ravine Trail gaan we volgen, totdat we beneden zijn.
Ook deze weg is niet ideaal. Hij is minder stijl, maar is wel bezaaid met grote rotsen. Je moet de hele tijd kijken waar je je voet neerzet en het loopt niet lekker door. Maar ja, hier moeten we het mee doen. Na een tijdje bllijkt dat Veerle last heeft van haar heup. Het gaat steeds meer pijn doen en we doen het nu helemaal rustig aan en rusten veel vaker en langer. Daarnaast proberen we haar te ondersteunen met het afdalen. Bram is helemaal een grote broer, want hij ondersteund haar een flink stuk, door haar arm over zijn schouder te leggen en samen een stuk naar beneden te lopen. Uiteindelijk zijn we na drie uur weer beneden. Iedereen vond het een leuke wandeling en ook Veerle, ondanks de pijn die ze had.
Als we weer in de auto zitten dalen we weer af naar het zuiden. Via Conway rijden we over de Kankamagus highway naar Lincoln. Dit is een mooie route met mooie vergezichten. Nu we bij Lincoln zijn pakken we de snelweg naar het zuiden. Onze slaapplaats proberen we een half uur van Manchester te krijgen. Dit lukt bij de Cascade campground in Loudon. Wat ons hier opvalt en ook wel bij een aantal andere campings zagen was dat er natuurlijk veel grote campers of caravans zijn. Maar ook dat bij een hele hoop ook een soort golf karretje aanwezig is. Dit is een vrij grote camping en de voorzieningen zijn gecentraliseerd, dus moet je al snel ver lopen. Dat zal de reden wel zijn.
Voor ons is het nu snel de tenten installeren en dan weer onderweg om ergens te gaan eten. Deze laatste dagen hebben we geen zin meer om zelf te gaan koken. Het is na acht uur en is al goed schemerig. Binnendoor leidt de TomTom ons naar een fastfood restaurant. Plots roept Veerle dat ze een hertje ziet, die over het gras rent. Eerst denken wij nog dat het ver van de kant is, maar dat blijkt helaas niet het geval. Ik zie het hert in mijn ooghoek en minder vaart. Het schiet uit een oprit en rent de weg op net naast mijn auto, maar daar komt een tegenligger aan. Deze heeft het hert niet, of te laat gezien. Het hert botst tegen de zijkant van zijn auto. In mijn achteruitkijkspiegel, zie ik het hert over de weg rennen en de struiken in duiken. Bram zegt dat het hert op de grond was gevallen en weer op stond. Veerle barst in tranen uit, omdat ze het zo zielig vind voor het mooie, lieve hertje. Omdat het hert naar de overkant kon lopen, denk en hoop ik dat die niets gebroken heeft en mogelijk alleen een paar flinke blauwe plekken heeft. Laten we het hopen. Nu rij ik nog rustiger door dit gebied.
Na het eten rijden we in het donker terug naar de camping. Ook nu doen we dit heel traag. De schrik zit er goed in, ondanks dat het hert ons niet geraakt heeft.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley